Sanctum'u izlemeye gittik bu gece. Sanırım benim için çok yanlış bir film tercihiydi. Kapalı alanda kalamayan ben, dar alanlarda hareket edemeyince nefessiz kalan ben için kesinlikle çok yanlış bir tercihti. Bir de 3D ' de izlemek ... Film genel olarak güzel. Bir grup araştırmacı (diyelim) oldukça büyük mağaranın biriktirdiği yağmur sularının denize ulaşan su yolunu bulma çabasında. Tabi filmin olmassa olmazı taş kalpli işine aşık cesur bir adam, hafif bir aşk kokusu , baba oğulun çatışması falan falan falan.... konu klasik , dikey limiti anımsatan alıştığımız amerikan filmlerinden idi... ama daha ilk sahnede başladı içim daralmaya , kocaman bir mağarada yerin bilmem kaç metre altında bir hayat kurmuşlar... birde ekipteki bir bayanın 17 gündür gün ışığı görmediğini duyunca iyice bunaldım. Ben ki birisi boynumu sıkıyormuş hissi verdiği için hayatımda bir defa olsun boğazlı kazak giyememiş bir insanken bu insanların bir mağaranın su yolunu bulmak için daracık yerlerden geçmesini anlayamadım. Film boyunca ' ayy su yolunu bulcanda ne olcak ya ' diye izledim filmi. Bütün film boyunca bana afakanlar bastı, bir çok sahnede 'ben nerde oradan geçicem , işte tam o deliğin önünde ruhumu teslim etmiştim ' dedim. Ha birde 'kurtulsamda zaten psikolojim allak bullak olur, yok yok ben olsam kurtulmayayım daha iyi ' dedim. Ama en çok film bitsin artık diye dua ettim. Filmi izlemeyi düşünenler varsa imkanları varsa 3D ile izlemelerini tavsiye ederim. O kocaman mağaradan aşağı inişlerinin olduğu sahnede kendini boşluğa bırakan paraşütlü manyağı izlerken benim benim dizlerimin bağı çözüldü resmen. Zaten sanırım filmin o nefessiz, daracık ,ufacık , tefecik sahnelerini izlerken o kadar fena olmamın en büyük nedeni filmi 3D'li izliyor olmamdı , bir sahnede özellikle adam yüzüyor ışığa doğru, kolu kulaç atarken o kadar gerçekti ki ben ön koltukta oturan adamın kolu sandım onu... filmi çok fazla beğenmedim aslında ve benim gibi dar , kapalı mekanlarda duramayanlar için görülmmesi gereken bir film.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder